Pod spodem zostały umieszczone odnośniki do zewnętrznych słowników, w których znaleziono informacje związane z wyrazem postać: » Rymy do postać. » Antonimy postać. » Deklinacja rzeczownika postać. » Synonimy postać. » Antonim słowa postać. » Odmiana przez przypadki rzeczownika postać. » Rymy do wyrazu postać.

INFORMACJA:dla zakresu jest nie ma danych dlatego przekierowano do zakresu BYŁOOK«Polska«małopolskie«Krakówzmodyfikowano miesiąc temu wyświetleń od 23 stycznia 2020 31 lipca 2022, niedziela » 16:0026 czerwca 2022, niedziela » 16:0024 kwietnia 2022, niedziela » 19:0023 kwietnia 2022, sobota » 16:0020 marca 2022, niedziela » 16:001 marca 2020, niedziela » 16:0023 lutego 2020, niedziela » 16:00# Postać Arlekina jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych masek włoskiej komedii. Dziś trudno wyobrazić sobie spektakl komedii dell’arte w której nie byłoby Arlekina. Nie zabraknie go i tu! „Perypetie Arlekina” to historia przygód niesfornego służącego, który poszukuje swojego miejsca na świecie. Zupełnie niechcący wywołuje lawinę zdarzeń i komplikuje życie całego miasteczka. Czy wszystko skończy się szczęśliwie, a Arlekin wyjdzie ze swoich kłopotów cało? Przekonajcie się sami! Trupa KOMEDIANTY przedstawia spektakl komedii dell’arte stworzony z myślą o młodej widowni. To doskonała okazja, aby poznać komediowy świat, który choć w dawnym kostiumie, jednak ciągle jest bliski każdemu z nas. Występuje: Trupa Komedianty Obsada: Agnieszka Cianciara –Fröhlich (capocomico) Jonathan Fröhlich/Łukasz Łęcki Katarzyna Gazdowicz Czas: ok. 1h Krajowa Scena Komedii dell’Arte w Teatrze Praska 52: Powstała z inicjatywy Teatru Praska 52 i Studio Dono w maju roku 2016. To jedyna taka scena w Polsce, oferująca stałe spotkania ze sztuką rodem z szesnastego wieku. W jej ramach działa Trupa KOMEDIANTY tworząc spektakle według wszelkich prawideł włoskiej komedii, począwszy od prawdziwych skórzanych masek po zapętloną, pełną nieoczekiwanych zwrotów intrygę. Aktorzy są jednocześnie artystami i rzemieślnikami; sami piszą ramowe scenariusze – canevas, które w trakcie prób, podczas improwizacji, wypełniają działaniem i tekstem. W swojej grze działają pod wpływem impulsów – pochodzących z nich samych, gry pozostałych członków trupy oraz publiczności. To połączenie formy liczącej kilka wieków ze współczesnymi skojarzeniami, odniesieniami i spostrzeżeniami czyni tę sztukę nie tylko aktualną, ale przede wszystkim niezwykle Organizatora SZAFA27 maja 2006 - 20:00Muzeum Galicja ul. Dajwór 18 KrakówteatrPielgrzym z Dobromila3 marca 2005 - 18:00Muzeum Książąt Czartoryskich ul. św. Jana 19 KrakówteatrKAMIEŃ10 kwietnia 2003 - 20:00Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej - MANGGHA ul. Konopnickiej 26 KrakówteatrKto, Gdzie i Kiedy ?20 sierpnia 2005 - 21:00jest więcej terminówNordic Cafe ul. św. Anny 5 KrakówteatrO TYM JAK JASIEK DIABŁA SPOTYKOŁ17 września 2006 - 17:00Klub Kultury „Wola Królowej Jadwigi 215 KrakówteatrPorwanie Rusałki30 października 2006 - 11:00Klub KAZIMIERZ Krakowska 13 KrakówteatrKubuś Puchatek12 czerwca 2006 - 15:00Klub KAZIMIERZ Krakowska 13 KrakówteatrBUSKERBUS 2003teatrMasters of Shaolin - Kraków13 października 2005 - 19:30Auditorium Maximum ul. Krupnicza 33 Krakówteatrzmodyfikowano miesiąc temu

Pierwsza z nich została już wspomniana — Pulcinella, jako postać z commedii dell’arte, był silnie osadzony w weneckiej tradycji i kulturze, przeciwnikami zaś gatunku komedii włoskiej byli przedstawiciele środowiska profrancuskiego. Kolejna sugestia zawarta jest w rysunku numer 41. przedstawiającym Pulcinellę jako właściciela

Uwaga, uwaga, nadobne damy i szlachetni panowie, dziewki kuchenne i opryszkowie, panny niewinne o spojrzeniu nieśmiałym i ladacznice z doświadczeniem niemałym, mędrcy uczeni i głupcy wzruszeni, panowie z sakiewkami i młodzieńcy z nadziejami – wszystkim wam ogłaszamy, iż do miasta przybyła właśnie kompanija przednia, która dziś przed zmierzchem na Piazza della Signoria da zgromadzonej publiczności przedstawienie o nadobnej Angelice i dwóch panach, którzy gotowi dla niej na kraj świata wędrować i w najstraszniejszych ostępach leśnych swe życie narażać. Jeśliście ciekawi, który z nich zdobędzie serce Angeliki, zapraszamy na nasze przedstawienie, zanim słońce zajdzie za zegarową wieżę. Opowiemy o przewrotnej naturze świata tego, odsłonimy najskrytsze tajemnice serca kobiecego. Nie żałujcie czasu, a i o sakiewkach swych nie zapominajcie, by wynagrodzić hojnie kompaniję, która z dalekich stron tutaj przybyła… Tak mogła się ogłaszać wędrowna trupa teatralna, która właśnie zawitała do kolejnego miasta, by przez kilka dni zabawiać publiczność spragnioną rozrywek i wszelkiej uciechy. Czasami widzowie oklaskiwali ich gorąco i nie szczędzili grosza, ale zdarzało się, że trzeba było w pośpiechu opuszczać miasto, gdyż odbiorcy zdawali się oczekiwać więcej – krzykom nie było wtedy końca, a i sakiewki pozostawały zamknięte dla radosnej kompanii. Nie było sensu dłużej pozostawać w tak nieprzyjaznych progach; aktorzy zabierali swój skromny majątek i ruszali w drogę z nadzieją, że w następnym miasteczku, za wzgórzem, uda się coś zarobić. Komedia spontaniczna Teatr to w XVI w. nic nowego, wędrowne trupy aktorskie też znane są już od pokoleń. Grywano tragedie i komedie, autorami tekstów bywali anonimowi pisarze i wielcy poeci, których sława dotarła do naszych czasów. W ich sztukach nie brakowało zabawy, ale było tam też miejsce na powagę, wzruszenie, żal i skruchę. Wszystko wyważone, spisane do ostatniego słowa, starannie zrymowane, zaokrąglone efektownym konceptem, zakończone właściwym morałem. Dobrze to znamy. I znano to również w tamtych czasach. I oto nadchodzi barok! Czas poszukiwań i eksperymentów. Niepostrzeżenie w teatralnym świecie pojawia się zupełnie nowa forma aktorska – do głosu dochodzi sztuka improwizowana. My znamy ją jako komedię dell’arte, ale to nie jedyna jej nazwa. Mówi się o niej też commedia all’improvviso, czyli improwizowana właśnie. Jest jeszcze commedia a soggetto, co oznacza sztukę graną na podstawie ogólnie zarysowanego tematu. Autor takiego scenariusza nakreślał główną intrygę, pewien schemat akcji, który bez szkody dla dramaturgii można było dość swobodnie modelować. Aktor dowiadywał się, jak rozpoczyna się jego historia i w jakim kierunku zmierza, miał też nakreślone punkty fabularne, w których spotykał się z innymi aktorami. Reszta należała do niego: musiał sam zbudować swoje wypowiedzi, nadążać za dialogami innych postaci, ratować sytuację, gdy któryś z kolegów zgubił się lub poszedł w niewłaściwą stronę. Początkujący aktor musiał czuć się bardzo niepewnie w takiej sztuce, gdzie niewiele wiadomo z góry, a całe przedstawienie zależy w dużej mierze od refleksu i błyskotliwości grających. Z czasem aktorzy nabierali wprawy, zapamiętywali różne sprawdzone pomysły, by powrócić do nich w innym czasie, w innej sztuce. Powtarzali to, co było dobre. Wciąż też szukali nowych rozwiązań. Ci najlepsi bardzo dużo czytali, chętnie śledzili wymyślone przez innych historie, podsłuchiwali, podglądali, zapisywali żarty i gromadzili rozmaite zabawne zdania, które można było wpleść w tok dowolnej wypowiedzi. Po wielu latach występowania na scenie ich gra stawała się mniej improwizowana, często powtarzali bowiem te same pomysły, znali też doskonale temperament i pomysłowość swoich kolegów. Doświadczone zespoły rozumiały się w pół słowa, wszyscy bawili się, zmagali, przepychali, kłócili na scenie bez potknięć i zająknięć. To wymagało nie lada sprawności fizycznej i umysłowej, talentu i refleksu. Aktorzy z komedii improwizowanej to nie byli pierwsi lepsi kuglarze, to byli mistrzowie w swoim fachu. W Europie ten gatunek sztuki znano pod nazwą „komedia włoska”. Stała się ona bardzo popularna we Francji, tam jednak nabrała nieco ogłady, przybrała paryską pozę i ton pełen dworskiej elegancji. Wciąż była radosna i spontaniczna, ale porzuciła włoską zwyczajność, pozbyła się jej grubiaństwa, nieokrzesania i braku subtelności. No cóż, oryginalna komedia dell’arte rzeczywiście nie należała do sztuki wysokiej. Było w niej wprawdzie miejsce na finezyjne przygody kochanków i zachwyty nad kobiecym pięknem, ale nie brakowało też niedwuznacznej erotyki, obscenicznych żartów, impertynenckich wyzwisk i prostackich myśli. Jednak to wszystko, co nam może wydawać się słabością tej sztuki, tak naprawdę było jej siłą. Przedstawienie było bowiem skomponowane tak, by śmiech mieszał się ze wzruszeniem, a każdy widz znalazł w nim coś dla siebie. Niewinne panienki z dobrych domów wzdychały nad nieszczęściami zakochanych, rzeźnicy i piekarze zaśmiewali się z niewybrednych żartów służby, a wszyscy zgodnie zachwycali się sprawnością aktorów podczas popisów akrobatycznych w antraktach. Wszyscy byli zadowoleni. Każdy gotów był wrzucić coś do kapelusza. Zyskiwali i widzowie, i aktorzy. * A teraz, drodzy widzowie, szanowna publiczności, zobaczycie historię gwałtownego porywu serca, który o mały włos nie doprowadził do tragedii tak wielkiej, że nie odważymy się wam nawet wspomnieć o tym, co by się stało, gdyby niecny Pantalone zrealizował swój straszliwy plan. Na szczęście w porę został przechytrzony przez młodego i dzielnego Leandra. Mógł on liczyć na pomoc służących Pantalona i oddaną pokojówkę panny Angeliki. Bo też wiedzieć musicie, zgromadzona młodzieży i wy, panny nadobne, że nie byłoby szczęścia na tym świecie, gdyby w miłości szlachetni panowie nie zaufali tym wszystkim, których codzienne zmagania zahartowały na wszelkie przeciwności świata tego niecnego. Otóż i przed oczami waszymi sprytna Smeraldina, pokojówka Angeliki, która niejednego adoratora już usidliła, a jeśli oszust był i niecnota, to w mig odwracała się od niego, by innemu serce swe oddać. Jej nie oszuka żaden fałszywy amant. Ona na odległość wyczuje czyste serce, a i dźwięczny głos pełnej sakiewki nie umknie jej uwadze… To dopiero kompanija! Skład grupy teatralnej był mniej więcej stały. Aby wystawić sztukę, trzeba było znaleźć około dziesięciu aktorów. Ponieważ osią opowieści zawsze była jakaś intryga miłosna, musieli więc być zakochani. Stawiane na ich drodze przeszkody napędzały akcję i scalały historię. Ale to nie zakochani byli głównymi postaciami w komedii dell’arte, nie im przypadała najtrudniejsza rola rozśmieszania publiczności, przyciągania uwagi, podkręcania tempa akcji. Te zadania należały do aktorów komicznych. Na początek Pantalone – majętny starzec, któremu zachciało się amorów. Charakter ma dość męczący, bywa gderliwy i podejrzliwy. Posiada pieniądze, więc jest przekonany, że nie ma dla niego trudności nie do pokonania. Niestety adorowana przez niego kobieta nigdy nie odwzajemnia jego uczuć i zawsze na końcu opowieści Pantalone zostaje sam, zdradzony lub porzucony. Na szczęście szybko się pociesza i nie mści na zakochanych, szczególnie że rywalem nierzadko bywa jego syn, równie majętny, a przy tym młody i piękny. Przy boku Pantalona pojawia się też inny starzec – Doktor. Nie biega po scenie, nie dramatyzuje, nie rozpacza, nie bierze czynnego udziału w intrygach. On wszystkich poucza! Wygłasza erudycyjne, skomplikowane i długie przemowy, które są tak nafaszerowane trudnościami, że nikt ich nie rozumie. Wplata w swoje monologi dziwne maksymy, łacińskie cytaty; zdania tak splątane, że pod ich koniec trudno przypomnieć sobie początek. Doktor nie zraża się tym i nadal mówi. Powaga Doktora przynosi śmiech, ale też chwilę wytchnienia od szaleństw innych postaci. Nie byłoby komedii dell’arte bez Kapitana. Udaje on bohatera, opowiada o swym męstwie i mrożących krew w żyłach przygodach, ale wystarczy tupnięcie nogą, by dzielny Kapitan uciekał, gdzie pieprz rośnie. To tchórz, który swą wyobraźnią i rycerskimi opowieściami dodaje sobie odwagi, niestety na krótko. Pożytku z niego nie ma żadnego. Na szczęście bywa w swym urojonym męstwie zabawny, więc swym pojawieniem się zawsze przynosi dużo radości widzom. Najbardziej komiczni są pokojowi, zwani Zanni. To prości służący, którzy na scenie przekomarzają się, biją, kłócą, pokazują sztuczki, robią sobie i innym żarty. Mają niespożytą energię i z ich pojawienia się na scenie zawsze coś wynika. Jeden z nich jest sprytny i przebiegły, drugi to wcielenie prostoty, jego dowcip bywa grubiański i ociężały. Połączenie tak różnych postaci zawsze przynosi salwy śmiechu. Odrobinę lekkości zapewnia pokojówka, która pomaga swojej pani w miłosnych przygodach, ale dba też o swoje przyjemności. Potrafi być ordynarna i emanuje erotyzmem, bywa jednak również bardziej subtelna i rozsądna niż Zanni. Ta trójka służących zapewnia komedii niesłabnącą energię, słowne przepychanki, żarty i sceniczny chaos, który sprawia, że widz wciąż jest czymś zaskakiwany. Chociaż sama intryga jest dość prosta do przewidzenia, jej zagranie, konkretne dowcipy i pomysły aktorskie zawsze są dla publiczności niespodzianką. To właśnie dla nich widzowie przychodzą na przedstawienia. To właśnie za ten sceniczny żywioł, zamieszanie i nieokrzesanie publiczność gotowa jest najwięcej zapłacić. Tu nikt nie spodziewa się grzecznych opowieści. Tu króluje energia radosnej improwizacji. Kiedy dialogi stają się przydługie albo zmęczony aktor trochę przynudza, do akcji wkraczają postacie najbardziej komiczne, które przyciągają uwagę publiczności, prowokują salwy śmiechu i wzmagają ochotę na ciąg dalszy. Najlepsi komicy nie ograniczają się do opowiadania dowcipów. Ich popisowe numery to niemal cyrkowe akrobacje. Wspólnie z innymi kompanami potrafią udawać pojedynki, turnieje, pościgi i bijatyki. Przebierają się, naśladują zwierzęta, śpiewają, tańczą, grają na różnych instrumentach. Dobry aktor komedii dell’arte był mistrzem w wielu dziedzinach, a jego praca, choć nie wymagała nauczenia się całego tekstu na pamięć, tylko pozornie była prostsza. Improwizacja to naprawdę wyższa szkoła aktorstwa, którą barokowi włoscy komedianci opanowali doskonale. * Droga publiczności, piękne panie i szlachetni panowie, płochliwe dzieweczki i występni młodzieńcy, pora kończyć naszą historię. Panna Angelika odnalazła szczęście w ramionach Leandra, choć było naprawdę blisko, by jego miejsce zajął Pantalone. Może i do tego starca kiedyś uśmiechnie się fortuna, a jego sakiewka służyć będzie urodzie jakiejś zacnej panny. Nie życzymy mu źle, niech i jemu starość przyjemną będzie. Kłaniamy się nisko szanownym widzom, o pamięć upraszamy, a i jakiegoś złotego florena oczekiwalibyśmy, bo wieczór zimny, a do domu daleko. Pójdźmy razem do karczmy, gdzie przy sutym posiłku i dobrym winie może jeszcze jaką historię usłyszycie z ust naszych. Któż to wie... Tekst w pełnej wersji ukazał się w dwumiesięczniku „La Rivista” 2014, nr 9, str. 16-22.

Żaklinę Kowalkowską pokonało pytanie o Arlekina, czyli postać z komedii dell'arte! Nauczycielka nie znała postaci błazna w masce, ubranego w kostium zszyty z kolorowych trójkątów albo rombów. Arlekin jest jedną z postaci literatury włoskiej; jego przyjacielem jest Brighella a miłością Kolombina. Jako wiecznie zakochany, sprytny służący, angażuje swego pana lub siebie w

Definicje te podzielone zostały na 1 grupę znaczeniową. Jeżeli znasz inne znaczenia dla hasła „postać z włoskiej komedii dellarte, sprytny służący w czarnej masce i barwnym stroju” lub potrafisz określić ich inny kontekst znaczeniowy, możesz dodać je za pomocą formularza dostępnego w zakładce Dodaj nowy. Pamiętaj, aby

Może to odnosić się do oryginalnego aktora komedii dell'arte Tiberio Fiorillo, grającego Scaramouche'a, który grał bez maski. Stylizowany kapelusz kasa Scaramouche'a może być nawiązaniem do kostiumu oryginalnej postaci; składał się z dużego luźnego kapelusza, który zwisał mu na szyi.